Nie jestem żadnym ekspertem w sprawie biografii Jobsa, ale odnoszę wrażenie, że ten film prezentuje ją w dosyć uczciwy sposób. Co ciekawe, choć był on ponoć zamierzony jako "odbrązowienie" tej postaci, to wynoszę z niego bardziej pozytywny obraz Jobsa, niż z hagiograficznego w zamierzeniu filmu Sterna sprzed 2 lat.

Film opiera się oczywiście na dialogach Sorkina - więcej się tu mówi, niż pokazuje, ale też są to dialogi znakomite. Wiem, że wielu one drażnią (vide "Newsroom"), ale ja kupuję tę poetykę. Szczególnie podobał mi się złośliwy humor, który niekiedy się w nich pojawiał. Kilka razy wybuchłem głośnym śmiechem - nieco zdziwiony tym, że jako jedyny na sali.

Dialogi żyją dzięki pierwszorzędnym aktorom. Szczególnie mocno świeci Kate Winslet (cieszę się, że miała tak wiele scen i że w końcu zauważono Joannę Hoffman), podobał mi się również Michael Stuhlbarg jako Andy Hertzfeld, a i Fassbenderowi w roli tytułowej nie mam oczywiście nic do zarzucenia. Rozczarował mnie jednak odrobinę reżyser. Boyle to jednak nie Fincher i było tu kilka krótkich momentów, gdy tempo siadało, a dialogi Sorkina tego nie znoszą. Na szczęście działo się to rzadko, z kina wyszedłem więc usatysfakcjonowany.