Zauważyłam, że znacznie łatwiej jest mi pisać o filmach, które pozostawiły mnie obojętną, niż o tych które mnie zachwyciły. Może dlatego, że jedynie dzieci potrafią naprawdę się zachwycić, jak trafnie mówi wiersz - "Ono, dziecko, zachwyca się, ty, dorosły, rozważasz..." A kiedy rozłoży się film Forster'a na elementy składowe, kiedy podda się go wnikliwej analizie, kiedy szuka się powiązań i związków przyczynowo-skutkowych; cała magia obrazu, cała siła jego oddziaływania zostaje utracona. Myślę, że jeżeli ktoś stracił kontakt z tym dzieckiem, które chyba jest w każdym z nas bez względu na to, ile lat sobie liczymy, nie zrozumie tego filmu. Z pewnym smutkiem doszłam do wniosku, że ludzie tacy jak Barrie zawsze pozostaną dla "świata" dziwakami lub outsiderami, których podejrzewa się o jakieś ukryte chore skłonnosci albo wprost o chorobę psychiczną. Jak często społeczeństwo jest pełne obaw wobec osób, których postępowanie jest dla większości pozbawione racjonalnych przesłanek. W jakiś sposób postać Barrie'ego przypomina mi postać Chrystusa - może to zbyt daleko posunięta parabola, ale te sceny, które ukazują kontakt James'a z dziećmi przypominają mi postępowanie i słowa Jezusa, które spotykały się z podobnymi reakcjami - zdziwieniem, niezrozumieniem, odrzuceniem. No i ta specyficzna bolesna niewinność charakterystyczna dla tych dwóch postaci. Jest taka ważna scena w filmie, gdy Barrie rozmawia z Sylvią, która z powodu postępującej choroby nie może być na premierowym przedstawieniu "Piotrusia Pana" - jedna z tych nielicznych scen w kinie, która ukazuje siłę uczucia w sposób subtelny a jednocześnie wnikliwy. Dobrze komponują się z nią słowa W. Buryły - "Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni. Wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście."