Jestem filmem zafascynowana, zauroczona i absolutnie w nim zakochana. Ale co się dziwić - mam 15 lat i nadal uważam się za dziecko, a magia tego filmu przesiąknęła mnie od stóp do głów. Tak łatwo mi się było w nim zatracić :) mam nadzieję że z czasem się to nie zmieni, i że w Pana wieku - bo zakładam, że jest Pan trochę starszy ode mnie - nadal będzie mi łatwo "poddać się tej magii". I później, i później, i później... Bo szczerze mówiąc wolę skończyć jak pan Snow, który "do końca pozostał dużym dzieckiem" niż jak babcia chłopców, nie potrafiąca nawet przyjąć do myśli tego, że dorosły człowiek potrafi "cały dzień bawić się z dziećmi" :)

Kończę studia i za każdym razem, gdy oglądam ten film, przeżywam istne katharsis. Nie wiem czy to nadszedł dla mnie czas na założenie rodziny czy wciąż mam duszę dziecka, która odżywa jak podczas seansu(stale od pierwszego seansu Marzyciela jeszcze w 2004). Najbardziej wzruszają mnie sceny z Sylwią, mamą chłopców - jej zafrasowanie codziennymi drobnostkami, stały ogrom pracy przy dzieciach, całkowite im oddanie, a także prozaiczne radości, które oni jej dostarczają.
Ten film jest bardzo ojcowski - zarówno czułość z jaką Pan Barrie trzyma trzyma Sylwię za rękę, gdy ta leży chora, a także radość jaką może dać zabawa z dziećmi i ukazywania im świata - tego prawdziwego czy też skrytego na kartach sztuk, powieści czy też czystej fantazji. Trudno oddzielić kobietę od dzieci i też trudno nie pokochać ich obojga. Ale to wyższy etap - czekam na niego w moim nibyprozaicznym życiu.