"Ten film jest bardziej amerykański niż hot-dog" - stwierdziła osoba z którą oglądałam film i było w tym 100% racji. Cały scenariusz zbudowany jest z tak prostych, hollywoodzkich i do bólu zgranych schematach, że nie mogę uwierzyć w powszechny zachwyt nad nim.
"Niezrozumiany artysta o marzycielskiej duszy", "piękna heroina samotna wobec przeciwności losu", "śmiertelna choroba ukochanej", "zła żona przyprawiająca rogi", "osierocone dzieci uczą radości zblazowaną arystokrację", "pomysł który wydawał się szalony okazuje się genialny i przynosi sukces" - geez, przecież to wszystko wątki tak pospolite, tak szablonowe, tak nastawione na wywoływanie określonych emocji, że ja nie dałam rady wczuć się w ten film, zaangażować w niego emocjonalne.
Czarę goryczy przelała scena, w której śmierć Sylwii przedstawiona jest jako wejście do Nibylandii - poziom kiczu przekroczył tu moje dopuszczalne normy.
A żeby było zabawniej, jestem osobą bardzo emocjonalną i niewiele potrzebuję żeby się wzruszyć. Nie znoszę jednak tandety, a ten film - cóż, w kwestii scenariusza był mocno tandetny.
Zwłaszcza jeśli zerknie się na fakty z prawdziwego życia Barriego (chociażby na Wikipedii) i zobaczy że scenarzyści tak poprzekręcali realną historię żeby tych schematów o których pisałam wyżej mieć jak najwięcej.

Zgadzam się natomiast, że film miał piękną oprawę - muzyka, zdjęcia, scenografia, aktorzy - tutaj wszystko stało na wysokim poziomie, podobało się i cieszyło. Niestety, dla mnie to za mało żeby film zaliczyć do "dobrych".