Lata 60-te. Pierwsze przejawy wolności obyczajowej. Ta wolność nie oznaczała zmian w spostrzeganiu ról społecznych, nie oznaczała dla kobiet większej niezależności, samodzielności, wiary w siebie. Wcale też nie oznaczała innego patrzenia mężczyzn na kobiety, niż przez pryzmat ładnej buzi i atrakcyjnego ciała. To była pozorna wolność, płytka, powierzchowna.
Nie dajmy się zwieść tytułowi. To nie jest historia miłosna. To historia ładnej, głupiutkiej, próżnej, ambitnej i manipulacyjnej dziewczyny. Sama nic sobą nie reprezentuje, nie ma nic do dania oprócz swojej fizycznej atrakcyjności, niczym się nie interesuje, nie jest gotowa włożyć najmniejszego swojego wysiłku aby zrobić coś sama. Szuka mężczyzn, którzy ułatwią jej karierę, dadzą utrzymanie i będą podziwiać. I nie waha się ich zmieniać, gdy tylko spotka kogoś o większych możliwościach, kogoś kto zapewni jej jeszcze lepsze, łatwiejsze i ciekawsze życie. Diana to postać wzbudzającą moją niechęć i kompletny brak szacunku.
Dziwnie ogląda się ten film w dzisiejszych czasach. I chociaż jestem przekonana, że akcja #metoo jest bardzo ważna i potrzebna, myślę że wśród niedoszłych gwiazdek opowiadających swoje historie sprzed 40 lat jest trochę takich Dian.